Er zijn van die gelegenheden dat er eigenlijk zoveel te vertellen is dat je van gekkigheid niet meer weet waar te beginnen.
Laten we eens beginnen met de titel van dit stukje proza.
Als samenleving hebben we er allemaal erg naar uitgezien: terug naar “normaal”.
Niet dat we daar al helemaal zijn, natuurlijk.
Het medium “Lulletje van de week” leent zich wat uw verslaggever betreft echter niet voor uitgebreide beschouwingen over wel of niet enten, wel of niet moeten controleren op QR code en meer van dergelijke thema’s.
Wèl voor het benoemen van de praktische gevolgen van één en ander aan De Laene.
De belangrijkste: In de kantine mag vooralsnog alleen afgehaald worden.
Daar plaatsnemen mag op zich, maar alleen als de aanwezigen gecontroleerd worden op een geldige QR code.
Dat leidde gisteren vooralsnog tot een lege kantine.
Aan de andere kant:
We voetballen weer!
Marcel vlagt weer!
We verliezen weer van Robur!
LB mist weer een enorme kans!
Theo heeft weer “sorry’ gezegd!
En…. We lappen weer na de wedstrijd!
In dat opzicht gaan we dus wèl met grote stappen terug naar normaal.
Ondergetekende is dan ook zeker geneigd om het glas halfvol te zien.
Want man, wat is het fijn weer de wei in te mogen voor een heuse competitiewedstrijd.
Eindelijk weer dat geouwehoer voor, tijdens en na de wedstrijd.
Nu nog Freddy weer onder de lat. En Hennie weer op het middenveld.
Dan zijn we een heel eind op weg.
Over de wedstrijd zelf kunnen we kort zijn:
Tegen Robur is er voor Voorwaarts normaal gesproken geen eer te behalen.
Daar was de wedstrijd van gisteren geen uitzondering op, hoewel de eerste twintig minuten van Voorwaarts-zijde heel behoorlijk waren.
Uitslag 2-4. Een alleszins acceptabele kleine nederlaag tegen een gewoon goede ploeg.
Waarbij we nog optekenen dat spits Robert-Jan twee keer scoorde.
Interessanter is het om het over de derde helft te hebben.
Want die kwam deze dag toch het dichtst bij “normaal”
Zeventien bier, en één Radler.
Blanken die de boel opruit. Anekdotes over Jaap de Rotte.
Martin Timmermans die poolshoogte komt nemen. Even ouwehoeren.
Johan en Karel achter de bar.
Henk Massink die een keer of wat driftig voorbij beent.
Het eerste speelt straks thuis.
Van een afstandje bezien we Tino Broekhof. Ook al druk in de weer.
Uw verslaggever moet opeens denken aan Lance Corporal Jones.
“Don’t panic!!”
Mooi om al die clubmensen weer te zien. Hun betrokkenheid.
Want hoe lang zet een Tino zich al wel niet in voor onze club?
Decennia, toch zeker.
Respect.
Er moeten vier mensen achter kaarten aan voor de Mannenbingo (maximaal vijf per persoon).
We zitten weer wat ruimer in de feestjes: één van de jonkies van het team wordt eerdaags ook nog vijftig.
De nieuwbakken aanvoerder probeert wat uit te leggen over looplijnen en druk zetten.
De nieuwbakken aanwinst heeft moeite het gesprek te volgen.
Is ook niet zo gek, want het wel en wee van het dorp wordt uitgebreid besproken.
In het dialect.
De namen uit de buurt vliegen in het rond.
“He-j al eheurt van…”
We kunnen al met al terugkijken op een prachtig dagje Voorwaarts.
Rest mij nog de Bokaal van deze rubriek door te geven aan de volgende schrijver.
Natuurlijk is er daarvoor één absolute droom-kandidaat.
Alleen: het risico diegene daarmee te schofferen is mij te groot.
Je staat immers zo wéér in de wissel.
Theo. Dat lijkt me wel een mooie.
Aan jou de eer wat mij betreft.
